Lachen, gieren en zweten in de Ardennen

Mijn naam is Bianca, projectmanager bij Flink. Af en toe mag ik ook wat stukjes schrijven. Zo ook over de Bekpek van 2017! Uiteraard had ik al vele verhalen gehoord. Over kampvuren waar schoenen niet tegen blijken te kunnen, edities waar nog geen wc bij inbegrepen was en brillen die niet volleybal-bestendig zijn.

Inmiddels is de Bekpek al wat verder geëvolueerd: we gaan niet meer écht ‘backpacken’, we slapen in een van tevoren gereserveerde accommodatie, barbecuëen zelfs behoorlijk culinair (dank Trea!) en gelukkig zijn er ook gewoon wc’s en douches.  Wat mij betreft ideaal! ;)

Ieder jaar is het weer een verrassing waar we heen gaan. Dit jaar eindigden we in Purnode in de Ardennen. Op zich goed te vinden, tenzij je tot vier keer toe verkeerd rijdt en off-road op het erf van een aantal Belgen terecht komt. Bonjour!

De eerste avond begint al goed. Alle taken zijn verdeeld, ik duik de keuken in met Trea en Wouter. Naast de barbecue-must-haves als hamburgers en saté fabriceren we ook heerlijke salades, maiskolven en gegrilde courgette met nét iets teveel knoflook (dank Wouter ;)). We eten buiten, sluiten af met een rondje volleyballen om het eten te laten zakken en gaan op pad naar de eerste activiteit: de jaarlijkse Bekpek-dropping!

3 uur later hebben we de glooiiende heuvels van de Ardennen gezien, de zonsondergang over de stad en hebben meerdere teken vanuit het bos mijn collega’s benen weten te vinden. Tijd om te ontspannen! De gitaren worden erbij gepakt, de stemmen gesmeerd met een lekker drankje en alle klassiekers worden uit de kast getrokken. Hoogtepunt is Wicked Game van Chris Isaak, waar Ewoud, Pieter en Robert Jan, onder begeleidend gitaar van Paul, gebroederlijk ‘No IIIIIIII, don’t wanna fall in love’ zingen op een volume dat op de camping vast en zeker gehoord is.

De volgende dag vroeg op voor een heerlijk ontbijtje: gebakken eieren met spek. Altijd goed na een korte nacht! Op naar de sportieve bezigheid van de Bekpek: abseilen van 30 meter hoogte en klettersteigen langs een kabel op de rotswand. Onder begeleiding van de melodieus coachende Stephan verdween menig collega achter de balk naar beneden. De een wat zekerder dan de ander, zelf moest ik toch ook even wat moed verzamelen om over me over het randje te laten zakken. Maar zo gaaf! De tweede en derde keer waren nog beter!

Uitrusten komt na het weekend wel: na het pistoletje hotdog (want gewone broodjes zijn ook maar zo gewoon) begaven we ons alweer naar het pittoreske dorpje Durbuy, waar Jorry een enorm interessante citytour had voorbereid. Ik weet in ieder geval dat het in Durbuy gebrouwen Blond-bier érg lekker smaakt in de zon op het terras. En dat je een Piratenbar hoort te bezoeken mét ooglapjes, snorren, hoofddoekjes en gouden ringen. Hoe het kon gebeuren dat Robert Jan eindigde met 7 ringen op zijn gezicht weet ik dan weer niet ;) De plaatselijke vrijgezellenfeest-vierende dames vonden het in ieder geval erg interessant!

We sloten af met een heerlijke pizza, goede verhalen en een ietwat rustigere terugrit naar onze accommodatie. Het doet toch wat met je energie zo’n weekend ;). Het kampvuur ging aan, de gitaren kwamen er weer bij, Ewoud zong iets over haren in zijn glas en het stuk hout dat we van ex-Flink-topper Mark hadden gekregen ging in vlammen op. Een topafsluiter!

En zo was het alweer zondagochtend: tijd voor pannenkoeken, bijkomen en nog even een laatste potje volleybal. Ik heb geleerd dat een volleybal behoorlijk hard aan kan komen (dank Pieter ;)), dat Robert Jan ook in zijn slaap menig boom omzaagt, dat onze nieuwste collega Pascal prima tussen het zooitje ongeregeld past, dat Lisette, Paul en Trea de Bekpek tot in de puntjes hadden georganiseerd, dat Davy een koning is in barbecuën, dat Paul goed is met moeder-grapjes, dat Ricardo ook in de Ardennen genoeg woordgrapjes heeft en dat ik volgend jaar weer mee wil!!

PS. Volgend jaar gaan Martin en Magali ook mee!